Waarom professionals vinden dat ze dit doen en hun leidinggevenden vinden van niet.
Leidinggevenden verwachten van hun professionals dat ze hun verantwoordelijkheid nemen. En dat ze – dus – hun grenzen aangeven als er te veel werk is.
Professionals vinden het nemen van hun eigen verantwoordelijkheid vaak minstens zo belangrijk als hun leidinggevende. Ze nemen hun werk serieus en zijn van mening dat ze hun eigen werk zelf moeten kunnen organiseren.
Zover niets aan de hand, zul je zeggen. Toch gaat het vaak mis.
Want de professional trekt pas aan de bel als hij alles heeft geprobeerd om zijn verantwoordelijkheid te nemen en het blijkt niet genoeg. Vaak is het dan al te laat en moeten er brandjes geblust worden.
De leidinggevende vraagt zich af waarom de professional niet eerder aan de bel heeft getrokken als het te veel was. Dan hadden ze het probleem toch opgelost? Vanuit de leidinggevende een logische vraag, vanuit de professional een vreemde. Want op dat moment was hulp nog niet aan de orde en kon hij nog zelf oplossingen bedenken.
Het probleem wordt veroorzaakt door een andere invulling van de waarde verantwoordelijkheid. De leidinggevende gaat ervan uit dat de professionaliteit ook gericht is op de werkdruk van de professional zelf. Hij zal daarom niet snel vragen of het allemaal nog lukt, omdat hij vertrouwt op de ander zijn professionaliteit en deze ook niet wil ondermijnen.
De professional voelt de verantwoordelijkheid vooral inhoudelijk. Wil alles voor elkaar krijgen wat op z’n bord komt, adequaat en kwalitatief goed. Wat hiervoor nodig is, is nodig en wordt gedaan. Totdat blijkt dat het echt niet meer gaat. Maar dan is er vaak al een behoorlijk groot probleem in achterstand van werk of met de energie van de professional.
Deze cirkel kun je doorbreken door met elkaar te praten over de verhouding tussen tijd en taken. Welke taken liggen er en wat is er mogelijk in de tijd die beschikbaar is? Waar worden knelpunten verwacht in de tijd en hoe kun je daarmee omgaan? Zijn er pieken te voorzien in de (nabije) toekomst. Welke keuzes kunnen hiervoor gemaakt worden? Welke belangen spelen er? Hoe kunnen verwachtingen op een reële manier gemanaged worden?
Dit gesprek lukt niet als de grens eigenlijk al ver overschreden is, zelfs niet als de grens in zicht komt, want het is vaak lastig deze grens te bepalen als je druk bent met de inhoud. Daarbij is het dan toch elke keer een noodgreep die voor de professional voelt alsof hij de verantwoordelijkheid niet heeft kunnen nemen.
Laat het terugkomen als regulier onderdeel van bila’s of andere gesprekken. Dan haal je het weg van de ad-hoc sturing en breng je een doorlopend gesprek op gang over de middellange termijn sturing waar je samen verantwoordelijk voor bent. Dit maakt het mogelijk om betere keuzes te maken, waardoor er betere resultaten gehaald kunnen worden en de professional de tijd en energie heeft om zijn werk echt goed te doen. Dat is winst voor iedereen.
Kortom: Samen verantwoordelijkheid nemen gaat niet over grenzen in de gaten houden, maar over reguliere afstemming van verwachtingen en mogelijkheden.
Wil je reageren? Heel graag! Doe je dat hier, onderaan dan krijg je altijd een antwoord van mij.
Wil je meer tips en inspiratie om uit de Waan van de Dag te breken? Klik hier om geheel gratis en vrijblijvend het ebook ‘Breek uit de Waan van de Dag’ aan te vragen’. Je ontvangt mijn nieuwe artikelen dan ook 2-wekelijks in je mailbox.